ئىنساندىكى «يېشىللىق»

بۈگۈن نىمە بولدىكىن تاڭ، كۆڭلۈم بىرخىل پاراكەندە. پىلانلار بۇزۇلۇپ، قىلغان ئىشلار ئەپلەشمەي، كاللا چىچىلىپ، ئىچىم ئىسقىلىپ تۇراتتى. ھىچ قاچان زىرىكىشلىك ھېس قىلىپ باقمىغان كۈندۈلۈك تۇرمۇشۇممۇ بۈگۈن شۇنچىلىك مەنىسىز بىلىنمەكتە ئىدى. ھاياتقا، كەلگۈسىگە ئەزەلدىن ئۈمىدلىك بىقىپ كەلگەن بۇ يۈرۈكۈم بوپ باقمىغان بىر خىل تۇنجۇقۇشقا دۇچار بولغاندەك، بارلىق خۇشاللىق ئەمدى تۈگىگەندەك، مىنىڭ مەۋجۇتلۇقۇمنىڭ ھىچ بىر ئەھمىيىتى يوقتەك.
ئۇ كەلدى، ھالىمنى كۆردى، ھەيران بولدى، ئاخىرى سورىدى:“خۇشالمۇ سەن؟“ ”ياق،پەقەتلا“. جاۋاپ بىرىپ بوپ ئۆزەمنىڭ جاۋابىدىن چۆچۈپ كەتتىم. ھىچ قاچان ئۆزۈمنى خۇشال ئەمەس دەپ باقمىغان، لىكىن بۈگۈن سۇئالنى كاللامدىن ئۆتكۈزدۈممۇ ياكى ئۆتكۈزمەيلا جاۋاپ بەردىممۇ بىلەممەيلا قالدىم.
”كەل، قۇچاقلاپ قوياي…“ .
شۇنداق بىر ئادىمىڭ باركى، بىر قۇچاقلاش بىلەن بارلىق غەملىرىڭنى بىشىڭدىن كۆتۈرۋىتىدىغان، جاھاننىڭ غەشلىكىنى ئۇنۇتتۇرىدىغان، ئۆچكەن ئۈمۈتنى يورۇتىدىغان، مۇزلىغان يۈرەكنى ئىللىتىدىغان، شۇ بىر قۇچاقلاش بىلەن ئۇنىڭ كىيىنكى ئۆمرۈڭ ئىكەنلىكىنى ھېس قىلىدىغان…
شۇ بىر قۇچاقلاش بىلەن ئۆزۈمگە قايتقاندەك، يۇقۇردىكى يازمىدا تىلغا ئىلىنغان قەلبىمدىكى ”يىشىللىق“نى تاپقاندەك بولدۇم.
—-سەزگىن