بالىلار ئاۋازلىق ئوقۇشلۇقى: ھېچنىمە بولمايدۇ، ھېچنىمە بولمايدۇ!!! (ياپونچە-ئۇيغۇرچە)

شۇ تاپ ئەتراپىڭىزدا سىزنى ياخشى كۆرىدىغان، چۈشىنىدىغان، سېغىنىدىغان بىرمۇ ئادەم يوق تەنھا قالغاندەك، رىئاللىقنىڭ ئاچچىق تولغىقىدا يەنە بىر قەدم ئالغۇدەك جاسارىتىڭىز قالمايۋاتقاندەك، دۇنيا پۈتۈنلەي قاراڭغۇلۇققا تولۇپ بىرەر چىقىش يولىڭىز قالمىغاندەك، ئەتىڭىز تېخىمۇ بەتتەر بولۇپ كېتىدىغاندەك ئەندىشە – قايغۇلاردىن نېرى بولالمايۋاتامسىز؟ ئاڭلاڭ، سىزگە ھاياتنىڭ قۇياش پارلىغان كۆپكۆك ئاسمان، قۇشلار سايراپ گۈللەر ئېچىلغان باھار ھېدلىرى تارالغان يەنە بىر دەرىزىسىنى ئاچالىغۇدەك كۈچ بىرىدىغان  مۇنداق سۆزنى ئۆگىتىپ قويىمىز، ۋاي، ياق! بالىلىرىمىز ئۆگىتىپ قويىدۇ.

ئەرقۇت خەمىت

بۈگۈن، تېخى مەكتەپكە كىرمەي تۇرۇپلا ھېلىغۇ ياپونچىكەن، ئۇيغۇرچە ساۋادىنىمۇ چىقىرىپ بولغان ئالتە ياشلىق ئوماق قىزىمىز سۈبھىنۇر بىلەن باشلانغۇچتا ئوقۇۋاتقان سەككىز ياشلىق ئوغلىمىز ئەرقۇت بىزگە  ئاددى، بىراق، ئاجايىپ مەنىلىك ھىكايىدىن بىرنى سۆزلەپ بېرىدۇ. يەنە دىسەم يەنە شۇ! بۇ قېتىمقى ئوقۇشلۇقىمىزمۇ ھەر ۋاقىتتىكىدەك يالغۇز رەيھان قىزنىڭلا ئەمەس بالىلىرىمىزنىڭ، بالىلىرىمىزنىڭ خۇددى ئوغۇز سۈتىدەكلا ئانا تىلىمىزدىمۇ ھەققى بارلىقىنى چۈشىنىپ يەتكەن مەسئۇلىيەتچان ئانىلار، سۆيۈملۈك دادىلارنىڭمۇ ھەمكارلىشى ھەم ئەجرى ئارقىسىدا پۈتۈپ چىقتى!

يات تىلدىكى ۋاراڭ – چۇرۇڭلارغا تولغان بۇ قايناق ئەلدە ئۆز تىلىدا قىينالسىمۇ تىرىشىپ سۆزلەۋاتقان كىچىككىنە بۇ ئوماقلىرىمىزنىڭ چۈچۈك تىلىدىن، مەكتەپلەردە ياپون تىللىق، ئائىلىسىگە قايتقاندا ئۇيغۇر تىللىق ئائىلە مائارىپىنىڭ ھۆددىسىدىن چىقىۋاتقان بۇ بالىلىرىمىزنىڭ، ئاتا – ئانىلارنىڭ تىرىشچانلىقىدىن يۈرىكىڭىز لەرزىگە كەلمەيۋاتامدۇ ؟

سۈبھىنۇر سىدىق

ھېچنىمە بولمايدۇ، ھېچنىمە بولمايدۇ!

ئاپتۇرى ھەم رەسسامى :  ئىتو ھىروشى

تەرجىمىدە : مەرىپەت پولات

مىكروفۇن ئالدىدا :

ئۇيغۇرچە : سۈبھىنۇر سىدىق

ياپونچە : ئەرقۇت خەمىت

大丈夫、大丈夫

مېنىڭ ھازىرقىدىن بەكمۇ، بەكمۇ  كىچىك ۋاقتىم، بوۋاممۇ ھازىرقىدىن ناھايىتى ساغلام چاغلىرى ئىدى. بوۋام بىلەن ھەر كۈنى تولىمۇ كۆڭۈللۈك سەيلە قىلاتتۇق.

سەيلىمىز كۆپۈنچە ۋاقىتلاردا ئۆيىمىزنىڭ يېقىن ئەتراپىدا ئالدىرىماي مېڭىپ كېلىش بولاتتى. شۇنداقتىمۇ يىراقتىكى دېڭىز ياكى تاغلارغا بارغاندەك تولىمۇ كۆڭۈللۈك بولاتتى.

ئوت – چۆپلەرگە، دەل – رەخلەرگە، تاشلارغا، كۆك ئاسمانغا، قۇرت – قوڭغۇزلارغا، ئادەملەرگە، ماشىنىلارغا، بەزى ۋاقىتلاردا تۇخۇم توشۇۋاتقان چۈمۈلىلەرگە، ھەتتا تۇمشۇقىنى قانىتىۋالغان مۈشۈككىمۇ، بوۋام خۇددى كونا دوستلىرىغا سالام قىلغاندەك قىزغىنلىق بىلەن سالام قىلاتتى.

شۇنچە مىھرىبان بوۋام بىلەن قول تۇتۇشۇپ ئالدىرىماي مېڭىۋاتقان ۋاقىتلاردا، مېنىڭ ئەتراپىم خۇددى سېھىرلەنگەندەك تولىمۇ بىپايان بولۇپ تۇيۇلاتتى.

بىراق يېڭى بايقاشلار، كۆڭۈللۈك ئۇچرىششلار بولغانغا ئوخشاش بەزى بىر ئاۋارچىلىق، قورقۇنۇچلۇق ئىشلارمۇ يۈز بېرىپ تۇراتتى.

ئۇدۇلۇمىزدىكى بالا سەۋەپسىزلا مېنى سوقۇۋەتسە كەپسىز كىچىك قىزمۇ كۆرۈشكەندە ھەر قېتىم مېنى زاڭلىق قىلاتتى. ئىت ئېغىزىنى چوڭ ئېچىپ قاۋىسا، ماشىنىلارمۇ چاقلىرىدىن ئاۋاز چىقىرىپ گۈركۈرەپ ئۆتۈپ كېتەتتى.

 ئايروپىلان ئاسماندىن چۈشۈپ كەتكەن ئىشلارمۇ، پۈتۈن ئەتراپ قورقۇنۇشلۇق مىكروپلارغا توشۇپ كەتكەندەك ئويلايدىغان ئىشلارمۇ بولدى. ھەرقانچە ئۈگەنسىمۇ ئوقۇيالمايدىغاندەك خەتلەرمۇ شۇنچە كۆپ بولغاچقا، قانچە قىلساممۇ چوڭ بولالمايدىغاندەك ئويلارغا كەپقالغان ۋاقىتلارمۇ بولدى.

بىراق بۇنداق چاغلاردا دائىم بوۋام ماڭا ياردەم قىلاتتى. بوۋام دائىم مېنىڭ قولۇمنى چىڭ سىقىپ تۇرۇپ : ھىچنىمە بولمايدۇ، ھىچنىمە بولمايدۇ دەيتتى.

ھىچنىمە بولمايدۇ، ھىچنىمە بولمايدۇ – بۇ ھەممەيلەنگە ياخشى بولىمەن دەپ ئۆزۈڭنى قىينىمىساڭمۇ بولىدۇ دىگەنلىك ئىدى. ھىچنىمە بولمايدۇ، ھىچنىمە بولمايدۇ – بۇ ماشىنا ئايروپىلانمۇ قەستەن سوقۇۋېتىدىغان ئىش يوق دىگەنلىك ئىدى.

ھىچنىمە بولمايدۇ، ھىچنىمە بولمايدۇ – بۇ كېسەللىك يارىلارمۇ ھامان بىر كۇنى ساقىيىپ كېتىدۇ دىگەنلىك ئىدى. بۇ گېپىنى چۈشەنمىسىمۇ كۆڭلىنى چۈشەنسىلا بولىدۇ دىگەنلىك ئىدى. بۇ ئەتراپىمىزدا دائىملا يامان ئىشلار يۈز بېرىۋەرمەيدۇ دىگەنلىك ئىدى.

ھىچنىمە بولمايدۇ، ھىچنىمە بولمايدۇ! بوۋام بىلەن ئىككىمىز بۇ سۆزنى قايتا قايتا تەكرارلايتتۇق. ئۇدۇلىمىزدا تۇرىدىغان بالا، كەپسىز كىچىك قىز بىلەنمۇ دوستلاردىن بولۇپ قالدۇق. ئىتمۇ مېنى چىشلىۋالمىدى.

 نەچچە قېتىم يىقىلىپ نەچچە قېتىم ئاغرىپ قالساممۇ ئاخىرى ساقىيىپ كەتتىم. ماشىنىمۇ مېنى سوقۇۋەتمىدى، ئايروپىلانمۇ بېشىمغا چۈشۈپ كەتمىدى. كۈنلەرنىڭ بىرىدە قىيىن كىتاپلارنىمۇ چوقۇم ئوقۇيالايدىغان بولىمەن، تېخىمۇ كۆپ ئادەملەر، ھايۋانلار، ئوت – چۆپ دەل – دەرەخلەر بىلەنمۇ ئۇچىرىشىمەن.

مەن خېلىلا چوڭ بولۇپمۇ قالدىم.  بىراق بوۋام بولسا بەكلا ياشىنىپ قالدى، بوۋام ئۆگەتكەن سۆزنى دىيىش نۆۋىتى ئەمدى ماڭا كەلدى.

بوۋامنىڭ قولىنى چىڭ تۇتۇپ قايتا – قايتا شۇنداق دىدىم:  ھىچنىمە بولمايدۇ، ھىچنىمە بولمايدۇ، چوقۇم ساقىيىپ كېتىسەن جېنىم بوۋا!

تامام!

رەھمەت بىزنى ئۈمىد ۋە  خۇشاللىقتىن مەھرۇم قىلمايۋاتقان يۇلتۇزلىرىمىز   ~  😘✨

شۇنداق كىشىلەر بار! ئۇلار بۇ دۇنياغا ياخشىلىق، گۈزەللىك ھىدلىرى، ئۈمىد نۇرىنى تارىتىش ئۈچۈنلا يارالغاندەك ھەر بىر گىياھ ھەر بىر ئىنسانغا مۇھەببەت بىلەن قارايدۇ. ئۇلار ئۇلۇغ دەبدەبىلەردىن سۆز ئاچمايدۇ – يۇ، ئۇلارنىڭ شۇ ئاددى سۆز ۋە ئەمەلىيىتى روھنىڭ جىمجىت ئېقىنلىرىدا بىر ئۇلۇغلۇقنى پەرۋىش قىلىدۇ! بۇ خىل نۇر كەبى كىشىلەر بىلەن ئۇچىرىشىشمۇ ھاياتتىكى ئەڭ گۈزەل رىسىقتىن بېرى ھىسابلىنىدۇ!

يىقىلغانلىرىڭىزدا، قەلبىڭىز ئەنسىرەش – تەشۋىشلەرگە تولغاندا ، ئۆزىڭىزنى بۇ دۇنيادا تەنھا، يار – يۆلەكسىز ھېس قىلغانلىرىڭىزدا، قەلبىڭىز ئازابتىن سىرقىرغانلىرىدا··· بىر ئىللىق قول مۇھەببەت بىلەن قولىڭىزنى تۇتىدۇ، ئۇ مۇھەببەتلىك كۆزلىرىدە سىزگە بېقىپ دۇنيادىكى ئەڭ ئاددى ئەڭ گۈزەل ئۈمىدلىك سۆزنى ھەدىيە قىلىدۇ :
ھېچنىمە بولمايدۇ ، ھېچنىمە بولمايدۇ! ❤️